Dwie rodziny różniące się statusem społecznym, majątkowym, aspiracjami kulturalnymi, itp, itd. dowiadują się po 6 latach, że ich dzieci zostały zamienione w szpitalu. Nawiązują kontakt i debatują, co zrobić. Jak ojciec i syn biologiczny, lecz obcy, znajdą nić porozumienia – i to w przypadku obu rodzin..?
Temat wykorzystywany w kinie tak często, robi wrażenie tylko kiedy pokazany jest z innej perspektywy. Tu mamy do czynienia japońską rezerwą i czcią dla więzów krwi. Postaci nie są przerysowane, a historia nie robi się ckliwa, choć miejscami chwyta za serce.

Nie potrzeba aż tak dramatycznych zawirowań, żeby ojcowie i synowie czuli się jak obcy. Może Mój rower pomoże im się dogadać…